Onderweg naar de kust, dag 9, 22-11-2024

Omdat het voor de tweede dag achter elkaar regent heb ik voor vandaag bedacht om richting de kust te gaan. Volgens de weer-app schijnt daar de zon, dus daar moet ik zijn vandaag. Een beetje regen is niet erg, maar twee dagen lang is niet goed voor mijn toch al niet al te stabiele gemoedstoestand. Afgelopen zomer zijn we in Aveiro geweest, dus nu naar Figueira da Foz. Dit plaatsje ligt wat zuidelijker aan de kust, dus meer richting Lissabon. Porto en Lissabon staan ook allebei nog op mijn to-do list, maar zijn een stuk verder rijden. En ik vind het eigenlijk ook leuker om dat samen met mijn lief te ontdekken. Dus dat laat ik voorlopig nog even links en rechts liggen.

De naam van de plek waar ik vandaag heen ga: "Figueira da Foz" heeft een interessante oorsprong. "Figueira" betekent "vijgenboom" in het Portugees, en "da Foz" verwijst naar de monding van een rivier. Dus de naam kan worden vertaald als "Vijgenboom aan de monding". De stad ligt inderdaad aan de monding van de Mondego-rivier, waarmee de naam dus verklaart is. Altijd fijn als dingen kloppen.

De stad staat bekend om zijn brede zandstranden, die behoren tot de breedste stedelijke stranden van Europa. De stad heeft een rijke geschiedenis en is een populaire toeristische bestemming.

Alleen reizen brengt toch wat onvoorziene problemen met zich mee, zeker als je je niet goed voorbereidt. Navigeren naar de plaats van bestemming is geen enkel probleem. Er naar toe rijden ook niet, alhoewel het rijden over nationale wegen met smalle rijbanen, met een opdringerige vrachtwagen in mijn nektoch voelt als een extra uitdaging. Ik ben dan ook blij wanneer ik ingehaald wordt door betreffende vrachtwagen. Er zijn tijden geweest dat dat mijn eer te na was, nu denk ik: ‘Vai, vai! Als je zo nodig harder wilt dan ik, vooral doen!’

Maar dan, op de plaats van bestemming… ik heb natuurlijk van te voren niet bedacht waar ik wil parkeren. Google navigeert mij automatisch naar het oude centrum. Hartstikke handig natuurlijk als dat is waar je wilt zijn. Maar ik wil naar het strand. En ik moet naar een toilet. En de hond moet er uit. En ik heb ondertussen honger gekregen. En dorst. En ik heb ondertussen echt hoge nood. Maar hoe? Ik kan niet ergens wat gaan eten en vervolgens even van het toilet gebruik maken. Want waar laat ik de hond?  Vastzetten aan een lantaarnpaal/parasol? Echt niet, dat durf ik niet aan. In Nederland al niet, laat staan in een land waar ik de gewoontes nog niet goed ken. Dus parkeer ik de auto zodra ik een parkeerhaven langs de weg zie en bekijk ik de kaart. Ik zoek naar een parkeerplaats vlakbij het strand. Onderweg daar naar toe neem ik een verkeerde afslag en rijdt door een straat met vrije parkeervakken. Ter hoogte van een restaurant parkeer ik mijn auto en besluit mijn schroom overboord te zetten en brutaal rechtstreeks naar de toiletten te lopen. Wel met in mijn achterhoofd dat ik, als het me wat lijkt, daar ook even een hapje ga eten. De hond moet dan nog maar even wachten. Ik heb hem nog niet gehoord en, gezien zijn enthousiasme als het gaat om de auto, denk ik dat hij het nog wel even volhoudt.

De toiletten zijn snel gevonden gelukkig en ik heb al snel bedacht dat ik hier niets ga eten. Niet dat het er zo vreselijk slecht uit ziet maar ik kan me voorstellen dat er bij het strand leukere plekken zijn met een leuk uitzicht op de oceaan. Dus terug naar de auto. Eerst nog even een check of het strand beloopbaar is vanaf deze plek maar ik besluit dat ik mijn tijd beter kan besteden aan het wandelen over het strand. Het mag dan wel prima weer zijn zo dicht bij de oceaan, de tijd is kort want tegen 18.00 uur is het licht buiten echt wel uit. In Nederland vind ik in het donker rijden geen probleem. Maar hier, over kronkelige bergwegen zonder duidelijke markeringen en al helemaal geen straatverlichting ben ik liever voor het donker terug in mijn studio. Het laatste stukje is me ondertussen al zo vertrouwd dat dat me niet meer uitmaakt. Ook het dorpje waar ik verblijf is goed verlicht. Een andere reden om wel voor donker weer terug te zijn, is de donkerte in mijzelf die constant op de loer ligt. Thuiskomen in een koud en donker hol is op dit moment bijna onverdraaglijk. Gelukkig heb ik Eddie en is het binnen snel warm en licht te krijgen.

Terug naar Figueira da Foz. Na nog een paar keer verkeerd te hebben gereden, heb ik mijn auto geparkeerd op een parkeerplek vlakbij een aantal flatgebouwen en een groot park. Ik zie mensen met honden lopen door het park en bedenk me dat, mocht het niets worden met het strand, ik in ieder geval Eddie even los kan laten op het grote grasveld in het park. Gelukkig heb ik de tennisbal nog meegenomen. Die kan vandaag nog wel even van pas komen.

Vanaf de auto wandelen we richting de oceaan. Het lijkt altijd allemaal zo vanzelfsprekend als je van te voren bedenkt dat je even naar de kust rijdt voor een strandwandeling. Bij de boulevard aangekomen blijkt dit eerste stuk aan de zuidzijde een grote haven te zijn. Geen strand te bekennen. Ik slenter langs de huizen en kom voorbij een paar restaurants. Omdat ik nu toch echt even wat moet eten kies ik voor het tweede terras waar ik voorbij kom. Ik vind het toch altijd een beetje spannend om contact te leggen. Portugees, Engels? Mag de hond mee of niet? Gelukkig gaat het ook nu weer behoorlijk vanzelf. De eigenaar spreekt geen Engels maar is gelijk verliefd op Eddie. Eddie ook op hem, waardoor ik vanaf dat moment steeds aan het worstelen ben om te zorgen dat de hond niet de tafel met alles er op omver trekt zodra de beste man zijn hoofd buiten de deur steekt. Gelukkig heeft de man dat op een gegeven moment ook in de gaten en houdt hij zijn enthousiasme voor zichzelf. Ik bestel heel dapper een prato do dia oftewel het dagmenu. Bacalhau a Bras (gestoofde kabbeljauw) is een traditioneel portugees gerecht en ik vind dat ik dat moet proberen. Heel eerlijk, ik ben minder dapper dan ik zou willen als het gaat om nieuwe dingen proberen als het gaat om eten. Dus voor mij is dit toch een kleine overwinning. En het blijkt echt heel erg lekker te zijn! Kabbeljauw met aardappel, ui, ei, olijven en vast nog wel wat meer. Inclusief koffie voor 11 euro. Met een goed gevoel reken ik af en loop verder. Al gauw kom ik erachter dat ik het alsnog niet ga redden tot het strand. Ik kan de auto maximaal 2 uur laten staan en tegen die tijd is het ook alweer half vier. Als ik dan ook nog wat boodschapjes wil doen en op tijd terug zijn voor het donker wordt het krap. Ik loop een stuk langs de boulevard en als de weg een bocht maakt richting het gedeelte waar daadwerkelijk het strand begint besluit ik via het historisch centrum terug te lopen naar de auto. Figueira da Foz is een leuke plaats, het is ruimtelijk, licht en het oogt vriendelijk. In deze tijd van het jaar is het niet druk maar toch gezellig op straat. Overal wordt kerstversiering opgehangen en dat geeft mij altijd een gevoel van saamhorigheid en verbinding waar ik van houd. Ik neem mezelf voor om nog een keer terug te komen voor het strand.

Bij de auto heb ik nog wat tijd over en ik ga met Eddie nog even het park in. Hij heeft vandaag genoeg gewandeld maar ik gun het hem dat hij even los kan rennen. Ik ontmoet een vrouw met Border Collie en de honden spelen samen terwijl wij even een kort gesprekje hebben. Al pratend en zoekend naar de taal bemerk ik dat haar Portugees verdacht veel op Spaans lijkt. Ze blijkt uit Mexico te komen en spreekt helemaal geen Portugees. Grappig, ik spreek geen Spaans maar ondertussen genoeg Portugees om te het verschil zo duidelijk te kunnen maken. Met een beetje Engels, Spaans en Portugees begrijp ik dat ze sinds 9 maanden in Portugal woont en hier heen is gekomen voor de liefde. Als we afscheid nemen loopt ze weg en ik blijf nog even spelen met Eddie. Kennelijk bedenkt ze nog iets, want ze komt terug met haar telefoon in haar hand. Of ik het leuk vindt om nummers uit te wisselen. Ze kent nog maar een paar mensen en wie weet kunnen we een keer koffie drinken als het uitkomt. Het doet me goed dat ze me dit vraagt en we wisselen nummers en namen uit. Wie weet of er nog eens wat uit voortkomt.

Ondertussen ben ik Eddie heel even uit het oog verloren en de schrik vliegt me om het hart als ik hem niet zie. Gelukkig ontdek ik hem vrij snel als hij uit de vijver klautert waar hij in de gauwigheid een bad heeft genomen. Met vieze, stinkende hond met tennisbal achter in de auto begin ik aan de terugreis. Ik kom langs allerlei supermarkten en besluit even bij de Lidl langs te gaan voor wat drinken en babyshampoo. Eddie stonk al vreselijk en dit bad heeft het niet beter gemaakt. Vanavond maar eens kijken of ik hem onder de douche kan krijgen.