Even voorstellen...

Eddie en ik, of moet ik zeggen, ik en Eddie? Ik heb geleerd dat je altijd de ander eerst moet noemen, maar is dat ook zo in het geval van een hond? Wat mij betreft mag Eddie eerst. Ondanks dat hij een handenbinder blijkt te zijn onderweg, heeft hij een aantal belangrijke taken die hem zoveel status geven, dat hij als eerste genoemd mag worden. Sterker nog, ik heb zelfs de website naar hem vernoemd!

Eddie de Hond dus, aangenaam kennis te maken. Eddie is mijn grote steun en trouwe kameraad. Door hem moet ik de deur uit en wordt mijn behoefte om me op- en af te sluiten gelijk de kop ingedrukt. Als ik te lang aarzel, neemt Eddie vanzelf het stuur over. Hij legt dan dwingend zijn kop op mijn been en kijkt mij met zijn grote bruine ogen indringend aan. Geloof mij, daar kan niemand heel lang weerstand aan bieden en ik al helemaal niet.

Dat is dus zijn eerste taak, zorgen dat ik de deur uit ga. En als ik dan de deur uit ga, volgt gelijk de tweede taak. Eddie is gek op de meeste mensen en de meeste mensen zijn gek op Eddie, ziedaar: mijn bruggenbouwer naar menselijk contact. En mocht er nou toch een mens tussen zitten die het allemaal niet zo goed met mij voor heeft, volgt automatisch de derde taak, Eddie als beschermheer.

Even wat karaktertrekken van Eddie die niet te licht moeten worden opgevat. Eddie is een Fries, de eerste helft is Stabijhoun en de andere helft een Wetterhoun. Google ze maar dan zal je zien dat ik geen onzin vertel. Wat in zijn Stabijkop zit, zit ook in zijn Wetterkont. Eigenwijs, stijfkoppig, eigenzinnig en waanzinnig lief! Reken er maar niet op dat Eddie onvoorwaardelijk gehoorzaamt. Meestal wel hoor, maar als het hem echt niet uitkomt dan heeft hij bananen in zijn oren die je er niet zomaar uit krijgt. Geen probleem, bij mij is het niet anders en daarom snappen we elkaar. Een andere, niet te veronachtzamen karaktertrek, is zijn behoefte aan uitdaging. Krijgt hij die niet genoeg dan zoekt hij het zelf wel op. Dit is voor mij vervelend. De bananen worden dan vervangen door koppigheid en eigengereidheid. Het is zijn manier om te zeggen dat ik niet goed genoeg voor hem zorg. En gelijk heeft hij.

En dan als laatste, Eddie eist elke dag een knuffelmoment. Liefst vaker dan één keer per dag, maar hier en daar een vriendelijk woord of een aai over zijn kop, is overdag vaak voldoende. In de avond moet hij op schoot. Of ik daal neer op de grond zodat hij lekker tegen me aan kan kruipen. De eerlijkheid gebied mij toe te geven dat ik daar zelf natuurlijk ook erg van geniet. Wel onder luid protest natuurlijk, maar dat is meer voor de vorm en om te voorkomen dat er de hele dag geknuffeld moet worden.

Genoeg over Eddie, hij is dan wel heel belangrijk, maar laten we eerlijk wezen, zonder mij was hij natuurlijk niet op reis naar Portugal.

Nu dus even over mezelf. Voor wie mij nog niet (goed genoeg) kent, hoi! Mijn naam is Carla. Geboren in 1971 (reken zelf maar uit) woonachtig in de gemeente Zwolle in Nederland, licht neurotisch, bang voor veel dingen maar vastbesloten om daar een meer hanteerbare draai aan te geven in de komende tijd. Op reis dus naar Portugal, om het land te leren kennen, mezelf terug te vinden en een huis te zoeken. En dat in willekeurige volgorde met willekeurige prioriteit. Dit komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen, maar daarover een volgende keer meer.